MIT demonstreerde
een erg interessant concept van 'augmented reality'. Het idee is dat je een apparaat draagt dat informatie kan projecteren op dingen die je voor je ziet, en dat met een camera herkent waar je mee bezig bent.
Lopend in de winkel kun je artikelen laten bekijken door je camera, en vervolgens krijg je informatie over het artikel geprojecteerd die uiteraard van internet wordt gehaald. Hetzelfde idee kun je gebruiken om extra informatie te zoeken en te projecteren over iets dat je in de krant leest, en zelf over mensen die je op een feestje ontmoet.
De persoon in 't filmpje draagt gekleurde bandjes om zijn vingertoppen, zodat de camera kan zien welke commando's hij middels handgebaren geeft, en welke virtuele geprojecteerde knoppen hij indrukt.
't Is nu natuurlijk nog maar een lomp prototype. In de toekomst zal de informatie niet geprojecteerd worden op voorwerpen, maar op het scherm van je bril, of je contactlens, of zelfs rechtstreeks op je netvlies of je visuele cortex.
De touchscreen tafel van SMART gaat doordringen in de klaslokalen.
Volgens Brits futuroloog Ian Pearson dragen we over 10 jaar allemaal contactlenzen die fungeren als displays, als televisies.
Gaan we deze auto binnenkort over straat zien rijden? Het is de Aptera, een uiteraard elektrisch aangedreven auto met drie wielen en een bijzonder lage luchtweerstand.
Onderzoekers aan de Universiteit van Florida zijn bezig met een rolstoel, voorzien van grijparm, die bestuurd kan worden door te 'denken'. Hij leest namelijk je elektrische hersengolven (vandaar het mutsje) en vertaalt die naar instructies voor de rolstoel en robotarm.
Men heeft de nano-autootjes verbeterd. De nieuwe zijn iets kleiner (2 nanometer), maar rijden al over het oppervlak bij kamertemperatuur (voorheen was 200°C nodig). Een topsnelheid van maar liefst 4,1 nanometer per seconde!
Cellen laten groeien in een petri-schaaltje is één ding. Een tweede is om ze ook in die vorm te laten groeien die je eigenlijk wilt hebben om bijvoorbeeld complexere structuren voor elkaar te krijgen voor donororganen.
Een van de lastigste onderdelen van een ruimtelift is de kabel. De kabel moet namelijk heel sterk zijn, maar tóch ontzettend licht in gewicht. Gewoon staal bijvoorbeeld is veel en veel te zwaar.
Brandstofcellen zijn leuk, ze bevatten per volume veel meer energie dan batterijen. Probleem is dat het nogal ingewikkeld en duur is om de elektronica, de sensoren en vooral het pompje binnenin de brandstofcel te realiseren. Bovendien vragen deze onderdelen energie, soms meer dan de brandstofcel überhaupt levert.